body

Blog

Ons lichaam is in staat om alle ervaringen van ons dagelijks leven op te slaan als informatie en geheugen. Vooral ‘negatieve’ ervaringen zoals alledaagse stress, ruzies, en traumatische gebeurtenissen kunnen zich gemakkelijk vastzetten in het lichaam.

 

Ons lichaam is letterlijk onze eigen geschreven biografie gedrukt in het lichaam. We dragen ons verleden mee als bagage. Stel je de oude man met bochel voor, deze gaat letterlijk gebukt onder de niet geïntegreerde ervaringen van het leven. Deze onverwerkte ervaringen resulteren in allerlei klachten die psychologisch, emotioneel en of fysiek van aard kunnen zijn.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is (chronische) spanning / pijn niet noodzakelijkerwijs gerelateerd aan een slechte houding, of een verkeerde beweging. Maar is het meestal de manifestatie van onverwerkt trauma, onderdrukte emoties en gevoelens waaraan we onbewust vasthouden.

 

Deze ervaringen worden alleen in het lichaam opgeslagen als ze niet bewust worden doorleefd om daarna weer vrijgelaten te worden.

Het doorvoelen en verwerken van (traumatische) ervaringen, pijn en emoties is hierin een essentieel proces.

 

Een kind leeft helemaal in het nu, er is geen straks of morgen. Als een baby of kind pijn of emotie ervaart dan is dit gevoel van dat moment oneindig. Voor hen is dan ook van essentieel belang dat het gezien en gedragen wordt in zijn pijn. Het heeft een verzorger nodig die hen het gevoel geeft dat de pijn weer verdwijnt. Gebeurt dit niet dan treed er op den duur een beschermingsmechanisme op en sluit een kind zich grotendeels af van zijn gevoel en emoties.Dit omdat het voelen grofweg te pijnlijk is geworden.

 

Vaak zijn we vroeg in onze jeugd niet gezien en erkend in onze pijn en emoties. Niet omdat onze ouders niet van ons hielden, dat deden ze zeker wel. Patronen worden van generatie tot generatie doorgegeven tot er iemand in de lijn opstaat om het patroon te doorbreken en helen.

Door dit gemis zijn we ons gevoelsleven grotendeels gaan ontkennen. en zijn we in ons volwassen leven niet in staat om pijn en emoties zelf te dragen.

 

Dit is dan ook een van de voornaamste redenen waarom de meeste mensen geen goed contact met hun eigen lijf ervaren en naar het hoofd zijn ontsnapt. Zo hoeft de emotionele pijn van ervaringen uit het heden en verleden niet gevoelt te worden. Maar dissociatie van ons eigen lijf is geen genezing. Het zorgt ervoor dat we onszelf zijn gaan afleiden met de door ons zelf gecreëerde coping mechanismes. Dit zorgt ervoor dat je als een kip zonder kop door het leven raast, altijd opzoek naar een nieuwe kick en of afleiding, op de vlucht voor het eigen gevoel.